Σήμερα γίνεται ξεκάθαρο πλέον στον καθένα, ότι ζούμε στους ρυθμούς μιας γενικευμένης κρίσης.
Πιό συγκεκριμένα σε μια εποχή σημαντικών ιδιαιτεροτήτων, στην οποία αποτυπώνεται μέσω του μετασχηματισμού της κρατικής μηχανής, η αγωνιώδης προσπάθεια των εξουσιαστών να διασφαλίσουν μία » ομαλή αναπαραγωγή » του λαβωμένου συστήματος.
Και με βάση αυτή την επιλογή, η οποία ενσωματώνει στην στρατηγική της έναν τρόπο άμβλυνσης της κοινωνικής και ταξικής σύγκρουσης, κλήθηκε η καθεστωτική αριστερά να επαναφέρει το σύστημα σε » ορθολογική λειτουργία » και την κοινωνία σε ομαλότητα, ρίχνοντας έτσι νερό στον μύλο επανεκκίνησης της καπιταλιστικής μηχανής.
Αυτή η νέα πραγματικότητα, της αριστερής απόχρωσης του κρατισμού, η οποία τροφοδότησε μέσω της δημαγωγίας, με μια ομίχλη ψευδαισθήσεων και αποπροσανατολισμού την εκμεταλλευόμενη κοινωνία, παρατηρούμε, ότι ήρθε πολύ γρήγορα να επιβεβαιώσει, ότι όποιο προσωπείο και να φορέσει το απεχθές σύμπλεγμα της εξουσίας που αντιπαλεύουμε, δεν θα μπορέσει ποτέ να κρύψει την άλλη όψη του ίδιου νομίσματος.
Γιατί όσο και να ερωτοτροπεί με την ίδια την πλάνη, πάντα θα ελωχεύει η ιστορική αδυναμία του ταξικού συστήματος να κρύψει επαρκώς την κοινωνική αδικία και την εγκληματική φύση του κράτους.
Το ζήτημα όμως για εμάς δεν είναι να επαναλάβουμε λόγια που έχουν ήδη ειπωθεί..
Το σημείο που θεωρούμε ότι πρέπει να εστιάσουμε σήμερα, με την δεδομένη αντικειμενική συνθήκη να καθιστά επιβεβλημένη την αντίστοιχη ανάπτυξη του υποκειμενικού παράγοντα, είναι το πώς αυτή η περίοδος με τα άγρια χαρακτηριστικά που όλοι γνωρίζουμε, θα μπορέσει να γίνει το δικό μας εφαλτήριο και η δική μας ευκαιρία για να ενισχύσουμε και να προωθήσουμε τις ιδέες και τις πρακτικές της συνολικής απελευθέρωσης.Αποδεικνύοντας ότι όταν ο κοινωνικός αντίπαλος μοστράρει τα όπλα του, επιτρέποντας στα σαρκοφάγα της εξουσίας να παράγουν »εσωτερικούς εχθρούς» προκειμένου να κλείσουν όλα τα ανοιχτά μέτωπα αντίστασης, εμείς αποζητάμε την αναζωπύρωση της μαχητικής και αδιαμεσολάβητης δράσης σε όλα εκείνα τα μέτωπα αγώνα, στα οποία κρίνεται έμπρακτα η αλληλεγγύη, η συντροφικότητα, η δεσμευτικότητα, η αξιοπρεπής και αγωνιζόμενη στάση.
Και προς αυτήν την κατεύθυνση πιστεύουμε ότι όλες οι αδιαμεσολάβητες και αυτοοργανωμένες δομές, τα στέκια και οι καταλήψεις, που θέτουν το πρόταγμα της ανατροπής και της κοινωνικής επανάστασης, θα πρέπει να αναδειχθούν από τους αναρχικούς ως κέντρα αγώνα, ως τόποι εξεγερσιακής δραστηριότητας που επιχειρούν να καταργήσουν την κανονικότητα, όχι με λόγια αλλά με πράξεις, ως όπλα για την Επανάσταση.
Μέσα από μία διαδικασία που η δυναμική της δράση θα στηρίζεται στην στέρεη βάση της υλικής πραγματικότητας και που θα λειτουργεί ταυτόχρονα ως μία πρόσθετη δύναμη που θα απαντά στην βραδυπορεία των εδιάμεσων αγώνων.
Μέσα σε μια ατμόσφαιρα ανομίας που θα παρακάμπτει τους περιορισμούς της μικροαστικής κανονικότητας σε όλες τις όψεις της καθημερινής ζωής, μόνο έξω και σε κατάσταση σύγκρουσης με τους θεσμούς του κράτους, που εγγυώνται την αναπαραγωγή της συστημικής κυριαρχίας.
Μια τέτοια όμως θέση, θα λέγαμε σύντροφοι, δεν μπορεί παρά να διέρχεται αναπόφευκτα μέσα από πεδίο του προβληματισμού που ανοίγει ένα τέτοιο ζήτημα.
Τόσο σε σχέση με την αδυναμία που εμφανίζουν τέτοιου είδους εγχειρήματα σήμερα, που παρά τις προθέσεις και τις διαθέσεις που εκφράζουν, έχουν αποτύχει να γειώσουν το πρόταγμα στην υλική του πραγματικότητα και έχουν αποδειχθεί ανώδυνες για το σύστημα.
Όσο όμως και σε ότι αφορά την σχέση του εγχώριου αναρχικού και αντιεξουσιαστικού χώρου με την αποτελεσματικότητα, μια σχέση που δεν υπήρξε ποτέ ουσιωδώς διαλεκτική.
Η απάντηση νομίζουμε ότι βρίσκεται κυρίως στην διάβρωση του χώρου από τον εναλλακτισμό, που δεν αποσκοπεί στην καταστροφή του κράτους, αλλά αντίθετα συνεισφέρει τα μέγιστα στην κατεύθυνση της σύγχυσης, της αυταπάτης και της υποταγής στο υπάρχον εκμεταλλευτικό καθεστώς,
Και με βάση αυτήν την θεωρία, τα εναλλακτικά εγχειρήματα που δεν εντάσσονται σε ένα κεντρικό πολιτικό σχεδιασμό που στοχεύει να ανατρέψει καθολικά το σύμπλεγμα της εξουσίας είναι μη αποτελεσματικά και εν τέλει αφομοιώσιμα.
Έτσι μιλάμε πλέον για απομωνομένους και αδιέξοδους αγώνες, οι οποίοι αδυνατούν να αγγίξουν τον πυρήνα της εξουσίας και να νοηματοδοτήσουν το πρόταγμα της συνολικής ανατροπής με επαναστατικά χαρακτηριστικά.
Έτσι μιλάμε πλέον για αγώνες από τους οποίους απουσιάζει η έννοια της ταξικής πάλης, η αίσθηση της συλλογικοποίησης και της δεσμευτικότητας.
Έτσι μιλάμε για αγώνες που εξαντλούνται στην αυτοαναφορικότητα, καταλήγοντας να γίνονται άλλο ένα ελιτίστικο εμπόδιο στην προώθηση της επαναστατικής διαδικασίας.
Έτσι μιλάμε για κατακερματισμό, για πολιτικό καιροσκοπισμό και ψευδείς ανταγωνισμούς ανάμεσα στα πολιτικά μικρομάγαζα που πασχίζουν να υφαρπάξουν την ηγεμόνευση του χώρου, έτσι μιλάμε για χρόνιες πολιτικές παθογένειες, οι οποίες νοηματοδοτούν τις τελευταίες δεκαετίες την ύπαρξη του αναρχικού και αντιεξουσιαστικού χώρου, στα πλαίσια του κοινωνικού και ταξικού πολέμου.
Με γνώμονα λοιπόν ότι οι καιροί δεν ήταν ποτέ τόσο ώριμοι και επιτακτικοί για την πραγμάτωση και την οργάνωση του επαναστατικού αγώνα, σε επίπεδο όξυνσης της κοινωνικής και ταξικής πάλης, η αναζήτηση ενός κοινού μετώπου, δεν μπορεί παρά να είναι το ουσιαστικό πολιτικό διακύβευμα, για όσους θέτουν τον εαυτό τους από την πλευρά της Επανάστασης. Και κάτι τέτοιο, προυποθέτει να γυρίσουμε σελίδα . Να σταματήσουμε να περιφέρουμε το πτώμα του συμβιβασμού, την ώρα που η ίδια η κυριαρχία με τις μεταμορφώσεις της, θέτει επιτακτικά το ζήτημα της αγωνιστικής συσπείρωσης των αγωνιστών, για την έναρξη μιας γενικευμένης επαναστατικής απόπειρας.
Και προς την κατεύθυνση αυτή, το αυτοοργανωμένο κίνημα, αν θέλει να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις των καιρών, θα πρέπει να αναζητήσει τρόπους που θα συνδέσουν το πρόταγμα με την αναρχία και θα του αποδώσουν την έννοια που του αντιστοιχεί, που δεν είναι άλλη από την δέσμευση στον αντικρατισμό, μια έννοια που εν τέλει το κάνει διακριτό, ως προς τον στόχο που είναι η Επανάσταση. Επιδιώκοντας ταυτόχρονα την υπεράσπιση μιας αποτελεσματικής δικτύωσης ανάμεσα σε όλα αυτά τα εγχειρήματα αντίστασης, στην βάση ενός ευρύτερου επαναστατικού σχεδιασμού που θα προωθεί το ζήτημα της ανατροπής και της κοινωνικής επανάστασης.
Σε μια διαδικασία που θα την εξάγει με βάση την επικοινωνία, την αλληλεγγύη, την ζύμωση και την σύνδεση όλων των μορφών αυτοθεσμιμένης αντίστασης, με σκοπό να τις αναπτύξει, να τις διευρύνει και να τις συνθέσει σε ένα κεντρικό πρόταγμα, σε ένα σχέδιο καθεστωτικής ανατροπής.
Σε μια διαδικασία που θα προωθεί παράλληλα την αποκέντρωση του αγώνα, με την δημιουργία πυρήνων αντίστασης, σε κάθε επαρχιακή πόλη.
Και τότε θα μπορούμε να μιλάμε πλέον για μια πολυμορφία η οποία κάτω από ένα στρατηγικό στόχο που θα εξυπηρετεί τους όρους της συνολικής απελευθέρωσης, θα μπορέσει να γίνει ανταγωνιστική απέναντι στο ρεφορμιστικό κίνημα και πραγματική απειλή για την οργανωμένη εξουσία.
Σε μια σύγκρουση μαζική και μετωπική σε όλα τα πεδία, που θα καταφέρει να ανατρέψει τους όρους του σύγχρονου κοινωνικού και ταξικού πολέμου, μεταφέροντας τον φόβο στους κόλπους του κυρίαρχου μπλοκ εξουσίας.
Άλλωστε όλη αυτή η διαδρομή του αγώνα για την απελευθέρωση της ανθρώπινης εμπειρίας από τον εκφυλισμό της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης, σήμερα ζητά μια απάντηση.
Γνωρίζοντας ότι ο αγώνας είναι ένας και μοναδικός και κανείς δεν μπορεί να τον δώσει απομονωμένος και ξεχωριστά από τους άλλους.
Συντροφικα
Αυτοδιαχ. χωροι Ματσαλης (Αργος),Πυλαρινός (Κόρινθος)