Τα ξημερώματα της Τετάρτης 20 Μαίου, περίπου 3.00 π.μ., παρακρατικοί – ακροδεξιοί που αυτοαποκαλούνται Α.Μ.Ε, ύπουλα μέσα στο σκοτάδι, προσπάθησαν να βάλουν φωτιά στο αυτοδιαχειριζόμενο στέκι. Εκείνη την ώρα κανείς σύντροφος/σσα δεν βρίσκονταν εντός του χώρου. Έτσι προκλήθηκαν μόνο υλικές ζημιές.
Η αστυνομία άρπαξε την ευκαιρία εκμεταλλευόμενη το γεγονός, εισβάλοντας μαζί με την σήμανση και παίρνοντας στοιχεία, αποτυπώματα και πολιτικό υλικό από το εσωτερικό του. Σκοπός τους ήταν η χαρτογράφηση των μελών καθώς και του κόσμου που συμμετέχει στις διάφορες εκφάνσεις του στεκιού, όπως στα μαθήματα αυτομόρφωσης και στις εκδηλώσεις. Την παράνομη παρουσία τους μέσα στο στέκι, την επιβεβαίωσε και το ανακριτικό της πυροσβεστικής, που έχει αναλάβει την έρευνα.
Εδώ χρειάζεται να επισημάνουμε, ότι οι παρακρατικοί εμπρηστές έδρασαν έξω από το κτίριο, τις πόρτες του οποίου άνοιξε η πυροσβεστική χρησιμοποιώντας τροχό και λοστό.
Όπως και να΄χει όμως, η αποκωδικοποίηση τέτοιων επιθέσεων που εντάσσονται μέσα στα πλαίσια του ευρύτερου κατασταλτικού σχεδιασμού του κράτους και του παρακράτους προς πεδία εχθρικά και απρόβλεπτα , ήταν και παραμένει μια απλή και ξεκάθαρη διαδικασία από την πλευρά μας.
Το μήνυμα είναι σαφές. Η στοχοποίηση , η ποινικοποίηση και η προσπάθεια απομόνωσης της ανατρεπτικής, αντιθεσμικής και αδιαμεσολάβητης δράσης των αναρχικών, αντιεξουσιαστώv, αποσκοπούν στο να χτυπήσουν πρακτικές αγώνα, που έχουν την δυνατότητα, μέσω του παραδείγματος να κοινωνικοποιήσουν το επαναστατικό πρόταγμα.
Αυτή άλλωστε είναι και η θέση που μας επιτρέπει να εκλαμβάνουμε τέτοιου είδους χτυπήματα, ως αναπόδραστες συνέπειες του ανοιχτού και διαρκούς πολέμου που βρισκόμαστε ως αναρχικοί, αντιεξουσιαστές σε όλα τα μέτωπα του κοινωνικού κα ταξικού ανταγωνισμού,
Αυτή είναι η θέση που μας επιτρέπει να διακρίνουμε τον φόβο και την αμηχανία που διακατέχει τον έχθρό, όταν επιτίθεται…Γιατί στην ουσία είναι μια συνθήκη που επιβεβαιώνει ότι αποτελούμε απειλή γι΄αυτόν, όπως και ότι ο αγώνας μας συνεχίζεται…
Και υπό το πρίσμα αυτό, η αποκωδικοποίηση τέτοιων γεγονότων, έχει αξία για εμάς,μόνο ως μέσον ενδυνάμωσης και ενίσχυσης του αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση.
Άλλωστε γίνεται σαφές σήμερα, ότι η καταστολή είναι η μοναδική επιλογή που έχει το κυρίαρχο πολιτικό και οικονομικό σύμπλεγμα, για να κρατηθεί ζωντανό.
Και σε αυτήν την προσπάθεια κράτος και παρακράτος δρουν χέρι – χέρι, αποκαλύπτοντας ότι η λειτουργία του φασιστικού φαινομένου, είναι οργανικά ενταγμένη στο σημερινό υπόδειγμα διαχείρισης της καπιταλιστικής κρίσης.
Ο φασιστικός μηχανισμός που αποκαλύπτεται στην εποχή μας, μέσα σε μια ατμόσφαιρα πολιτικού και διανοητικού παροξυσμού και κυρίως μέσα σε ένα κλίμα υποκρισίας και εμπαιγμού της επί χρόνια νωχελικής, επαναπαυμένης και καθοδηγούμενης μάζας, με το αστικό κράτος και την νομιμότητα να ξεσκεπάζουν δήθεν την ναζιστική συμμορία, στοχεύοντας στην εξόντωσή της, είναι ιστορικά προσδιορισμένο ότι υπήρχε από δεκαετίες στα θεμέλια του συστήματος, με το οποίο είχε άρρηκτη σχέση αλληλοεξάρτησης.
Η ιστορική μνήμη εξάλλου, δεν υποκύπτει σε λήθη.
Σημαντική συμβολή στην διαδικασία συγκρότησης της δομής του συστήματος κυριαρχίας στην Ελλάδα, υπήρξε η διατήρηση του κρατικού μηχανισμού της χούντας. Από τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης έως και σήμερα, διατηρήθηκαν τα στεγανά τόσο στα σώματα ασφαλείας, όσο και στον στρατό, αφήνοντας τους χουντικούς θύλακες ανέπαφους.
Ως φυσικό επακόλουθο ενισχύθηκε το παρακράτος της ακροδεξιάς, από την εποχή της δεκαετίας του ΄80, που εντελώς αυθόρμητα ενίσχυε τους κατασταλτικούς μηχανισμούς στις κρίσιμες εξεγερτικές στιγμές του λαού.
Οι ίδιες δηλαδή συστημικές μηχανές που έστησαν την νομιμοποιητική βάση του φασισμού στην Ελλάδα, πριμοδοτώντας τις φασιστικές συμμορίες να ΄΄καθαρίζουν΄΄ εκεί όπου το κράτος δεν φτάνει, σήμερα πλειοδοτούν σε αντιφασισμό. Και όλα αυτά την ίδια στιγμή που συντηρούν στρατόπεδα συγκέντρωσης για τους μετανάστες, φυλακές υψίστης ασφαλείας για τους απείθαρχους, στοχοποιούν κοινωνικές ομάδες, επιβάλλουν την υποταγή στους από κάτω και αποκαλούν τους αγωνιστές ΄΄τρομοκράτες΄΄, επικυρώνοντας με αυτόν τον τρόπο, τον ρόλο του κράτους ως διαμεσολαβητή και τηρητή της τάξης και της ασφάλειας.
Όπως και να΄χει όμως, τα οφθαλμοφανή είναι και αυτονόητα, όπως και το αντίστροφο.
Το παρακράτος ήταν και παραμένει ιστορικά ,ο διασώστης της χρεοκοπημένης αστικής τάξης.
Γι΄αυτό και δεν εκπλαγήκαμε. Το περιμέναμε.
Άλλωστε γνωρίζαμε ότι η δημιουργία ενός κέντρου αγώνα μέσα σε ένα εχθρικό περιβάλλον, όπως αυτό της πόλης της Κορίνθου, θα προκαλούσε αντιδράσεις.
Σε μια πόλη που είναι ακόμα μουδιασμένη από την έκρηξη της βόμβας του νεοπτωχισμού. Σε μια πόλη που υιοθετεί την νοοτροπία της ανάθεσης και της απραξίας ως μοναδικά αντανακλαστικά. Σε μια πόλη που αποδέχτηκε αβλεπεί την δημιουργία στρατοπέδου εγκλεισμού και βασανισμού μεταναστών και που ανέδειξε στο προσκήνιο τους ναζιστές εγκληματίες της χ.α.
Μέσα σε αυτό το δυσμενές περιβάλλον, ήταν εμφανές για εμάς, ότι οι φωνές της αμφισβήτησης, της διεκδίκησης και της αντεπίθεσης, χρειάζονται ένα ελεύθερο χώρο, ως εφαλτήριο και κέντρο αγώνα παραγωγής πολιτικής και κοινωνικής δράσης ενάντια στην καπιταλιστική δυστοπία.
Ένα χώρο ανάχωμα στην δράση των φασιστικών συμμοριών που υπάρχουν στην περιοχή.
Μια εστία πράξης συνειδητής και επίμονης , που προκρίνει τον μάχιμο σκοπό στα σημερινά και μελλοντικά φαινόμενα κοινωνικής διάλυσης και γενικευμένης υποταγής.
Mε δεδομένη λοιπόν την θέση μας που ήταν και παραμένει ο μαχητικός
αντιφασισμός, τον οποίο θεωρούμε αναπόσπαστο κομμάτι του συνολικότερου αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση, ας τους ξαναθυμήσουμε τα δεδομένα που δείχνουν ότι καμιά τρομοκρατία δεν πρόκειται να μας πτοήσει και κανένας νόμος δεν πρόκειται να προστατεύσει τα ναζιστικά αυτά σπέρματα.
Για εμάς στον αντιφασισμό δεν χωράνε ηττοπάθειες, μιζέριες καταγγελτικού χαρακτήρα και θυματοποίησης, αλλά ούτε και δηλώσεις νομιμοφροσύνης.
Και με γνώμονα αυτή τη θέση, από την επόμενη ακριβώς ημέρα του εμπρησμού ξεκίνησαν οι εργασίες αποκατάστασης των ζημιών με την βοήθεια και την συμπαράσταση της τοπικής κοινωνίας και της γειτονιάς, με υλική και χειρωνακτική προσφορά.
Κάθε προχώρημα προυποθέτει σύγκρουση μετωπική σε όλα τα πεδία αγώνα.
Σε κάθε συνθήκη παραμένουμε εκεί, αποκαλύπτοντας την συνενοχή τους αστικού κράτους που πιστοποιεί ότι το σύστημα ποτέ δεν φυλακίζει τις παρακρατικές ναζιστικές συνιστώσες του με σκοπό να τις εξοντώσει, αλλά απλώς ανακαλεί προσωρινά τον ΄΄άσωτο υιό ΄΄του και αφαιρώντας του το τσεκούρι του τον ξανασερβίρει γραβατωμένο πλέον, ως μια νηφάλια και λογική δημοκρατική φωνή που αποφεύγει τα άκρα.
Παραμένουμε εκεί αποκαλύπτοντας ότι το σύστημα δεν είναι άτρωτο, όσο το στοίχημα για την απελευθέρωση της ανθρώπινης εμπειρίας από τον εκφυλισμό της καταπίεσης και της υποταγής παραμένει ακόμα ανοιχτό.
Εν τέλει παραμένουμε εκεί γιατί συνειδητά επιλέξαμε έναν δίκαιο αγώνα.
Οι δραστηριότητες του στεκιού, θα συνεχιστούν κανονικά μέσα στην τρέχουσα εβδομάδα.
